Joe Frank: Yes, I recorded a monologue in Dolby and then relistened to it in non-Dolby, and I was so astonished with the sharp, deep sound. It did create some problems, a lot of popping, so I had to spend a fair amount of time editing those pops out. But it was, to me, well worth it. The consequence was brilliant, because my voice took on a real edge that it never had before. For as long as it was available to me, I used it, and people were quite impressed. When I met people in person, they would be appalled at the disparity between what I really sounded like and what I sounded like on the radio.
Dat is het mooie van audio: het is een opname, je hoeft niet te klinken zoals je in het echt klinkt. The Beatles kwamen daar in de jaren 60 ook achter. Meester Bach-vertolker Glenn Gould ook. Zij begrepen dat je met een opnamerecorder iets kunt creëren dat mooier dan de werkelijkheid is.
Repeat after me: mooier dan de werkelijkheid. En maak er een mantra van. Of laat het als een tattoo zetten.
P.S. Wie denkt "Joe Frank WTF!?" begin hierrrr!