Podpraat

Van de week maakte de man himself, Joe Rogan, het luid en duidelijk: “the podcast is moving to Spotify.” Wat ik daarvan vind?

Hou mij ten goede: ik ben dol op niet-perfect geluid. Geluid met dat gegorgel van Skype, Zoom of weet ik wat. Of krakend telefoongeluid. Ik ben ook dol op lo-fi muziek, ruisjes, getik van vinyl, vervorming.

Kwaliteit komt niet aan op gemakzucht. Kwaliteit is een kwestie van toewijding, van uren maken en jezelf naar een hoger niveau tillen. Nooit 100% tevreden zijn en altijd honger naar beter houden.

Podcastmakers ze vinden vaker niet gelijk hun stem dan wel. In de muziek zie je dat ook. Spinvis, schoot met zijn debuut gelijk raak, maar daar zijn wel vele jaren in allerlei bands aan vooraf gegaan. In de OOR uit 2009 vertelde hij hoe dat tot stand kwam…

Het is meestal mijn vriendin die naast me op de bank “typfout” roept. Niet handig! Daarom zal ik voortaan Podpraat per email slechts voorzien van een korte introductie met daaronder een ‘Lees meer over dit bericht’ link. Kan ik de tekst online achteraf altijd nog kan wijzigen.

Er zijn podcasters die denken dat het niet uitmaakt of een podcast goed klinkt. Da’s zoiets als beweren dat het in voetbal niet uitmaakt of je de bal wel of niet raakt.

Het is goed om jezelf de essentiële vragen te stellen. Je eigen drijfveren te onderzoeken. Met name als de dingen misschien niet (meer) goed voelen.

Tijd is relatief. En toch lijkt niemand dat te geloven. Alles moet snel, geduld is vaak ver te zoeken. Weet je hoelang ik al gitaar speel?

De filosoof Foucault kwam ermee: waarom zou niet iedereen van zijn leven een kunstwerk maken? In een levende vorm, van scheppen en herscheppen. Altijd openstaan voor verandering en vernieuwing in plaats van je te disciplineren aan de macht.